Harrie Lavreysen begon als BMX-er

Lavreysen was als junior een verdienstelijk BMX’er. Hij kroonde zich driemaal tot Nederlands kampioen en werd bovendien ook drie keer Europees kampioen. Er werd hem zodoende een succesvolle toekomst toegeschreven. De BMX-sport staat echter bekend om zijn vele én zware valpartijen. Het noodlot sloeg ook bij Lavreysen toe. Na al vele schouderblessures te hebben gehad, zorgde een nieuwe blessure ervoor dat zijn behandelende doktoren hem afraadden verder te gaan met deze sport.

Een vergelijkbaar scenario was olympisch keirin kampioene Elis Ligtlee ook overkomen. Zij besloot toen de overstap te maken naar het baanwielrennen. Dit zelfde deed Lavreysen. Doordat de BMX’ers en de baanwielrenners zo nu en dan samen trainden op Papendal, was hij bij diverse trainers al opgevallen en deze konden hem na het slechte nieuws overtuigen te kiezen voor een overstap naar de baan.

Harrie doet mee aan zijn eerste internationale toernooi en pakt zijn eerste podium plek op het Nederlands Kampioenschap.

Lavreysen maakte zijn internationale debuut tijdens het Europese kampioenschappen baanwielrennen 2016 in Saint-Quentin-en-Yvelines, Frankrijk. Door de afwezigheid van de grote Nederlandse toppers die net terugkeerden van de Olympische Zomerspelen, mocht Lavreysen startten op de sprint en de teamsprint (met Carlo Cesar en Roy van den Berg). In beide evenementen overleefde Lavreysen de kwalificatieronde net niet. In de sprint werd hij negentiende en in de teamsprint negende.

Later dat jaar werd Lavreysen tijdens het Nederlands kampioenschap in Apeldoorn, Nederland tweede op de sprint achter Jeffrey Hoogland en derde op de keirin achter dezelfde Hoogland en Hugo Haak.

Harrie Lavreysen boekt zijn eerste internationale successen

Lavreysen mocht in 2017 zijn opwachting maken tijdens het wereldkampioenschappen baanwielrennen 2017 in Hongkong. In de kwalificatieronde van de teamsprint kwam Lavreysen niet in actie; Theo Bos, Nils van ‘t Hoenderdaal en Jeffrey Hoogland reden in deze ronde de zesde tijd. In de daarop volgende eerste ronde wonnen Van ‘t Hoenderdaal, Lavreysen en Matthijs Büchli van het Verenigd Koninkrijk en plaatste zich tevens met de tweede tijd voor de finale. In de finale verloren Hoogland, Lavreysen en Büchli van Nieuw-Zeeland, nadat Lavreysens voet bij de start tot twee keer toe uit het pedaal vloog. Hierdoor keken ze meteen tegen een grote achterstand aan die ze niet meer konden goedmaken, waardoor ze genoegen moesten nemen met zilver.

Tijdens de sprint op datzelfde toernooi verraste hij vriend en vijand door in de kwalificatieronde de zesde tijd neer te zetten. De daaropvolgende ronden tot aan de finale won hij daarna met relatief veel gemak. De finale verloor hij daarna echter van de Rus Denis Dmitrjev. Zodoende keerde hij met zijn tweede zilveren medaille huiswaarts.

In het najaar van datzelfde jaar kwam Lavreysen ook nog uit op het Europese kampioenschappen baanwielrennen in Berlijn, Duitsland. Hier pakte hij samen met Büchli en Hoogland brons op de teamsprint. Op de sprint reikte Lavreysen tot de kwartfinale, maar hierin kwam hij niet meer in actie, omdat de schouderblessure die hij een ronde eerder had opgelopen na een valpartij met de Litouwer Svajunas Jonauskas hem te veel parten speelde. Op de keirin haalde Lavreysen de dag erop de halve finale, maar ook hier slaagde hij er niet in om de finale te halen. Hij wist de troostfinale daarna wel te winnen en eindigde daardoor als zevende, net voor zijn landgenoot Matthijs Büchli.

Tijdens de eerste wereldbekerwedstrijd in het Poolse Pruszków won Lavreysen met Jeffrey Hoogland en Nils van ‘t Hoenderdaal goud op de teamsprint. Tijdens de finale reden ze een tijd van 42,906 en hiermee verbeterden ze het Nederlandse record van 42,995 uit 2013.

Goud op het Wereld Kampioenschap in eigen land

Op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen 2018 in Apeldoorn maakte Lavreysen deel uit van de Nederlandse ploeg die de wereldtitel behaalde op de teamsprint. Hij reed de finale samen met Nils van ‘t Hoenderdaal en Jeffrey Hoogland. In de finale versloegen zij de Britse ploeg, waar onder andere Jason Kenny deel van uitmaakte. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat de Nederlandse ploeg de regenboogtrui won. Later dat jaar wonnen zij ook goud op het EK in Glasgow. Aan het eind van het jaar werden de teamsprinters Van den Berg, Büchli, Van ’t Hoenderdaal, Hoogland en Lavreysen gekozen tot Sportploeg van het jaar.

Voor het eerst wereldkampioen sprint

De Nederlandse teamsprinters prolongeerden op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen 2019 in Pruszków hun wereldtitel. In de finale klopten zij de Franse sprinters.

Op 3 maart haalde Lavreysen het grootste individuele succes uit zijn loopbaan tot dan toe, door wereldkampioen sprint te worden. Tijdens het toernooi versloeg hij achtereenvolgens Sam Webster, Nathan Hart en Mateusz Rudyk. In de finale kwam hij uit tegen zijn land-, ploeg- en kamergenoot Jeffrey Hoogland. Het was de eerste keer dat twee Nederlanders de finale van een WK sprint haalden sinds 1957, toen Jan Derksen Arie van Vliet versloeg. Lavreysen klopte Hoogland overtuigend, hij won in twee heats, en werd zo de eerste Nederlandse wereldkampioen sprint sinds Theo Bos in 2007.

Opnieuw een goud jaar voor de teamsprint

Ook in 2020 wisten de teamsprinters de wereldtitel te behalen, ditmaal met overmacht. Op het WK in Berlijn reden Lavreysen, Van den Berg, Hoogland en Büchli tweemaal een wereldrecord. In de finale waren zij ruim een seconde sneller dan regerend olympisch kampioen Groot-Brittannië. Een dag later won Lavreysen de gouden medaille op de keirin, na een bijna twee rondes durende sprint. En op 1 maart maakte hij de hattrick compleet: in de finale van de WK sprint klopte hij opnieuw Jeffrey Hoogland. Daarmee won hij zijn zesde wereldtitel, en werd hij de meest succesvolle Nederlandse baanwielrenner op Wereldkampioenschappen aller tijden; Piet Moeskops, Gaby Minneboo en Theo Bos wonnen vijf wereldtitels. Bovendien was hij de eerste baanwielrenner in de geschiedenis die op een WK driemaal goud won. In de maanden hierna heeft hij meer tijd besteed aan zijn bachelorstudie bedrijfskunde aan de Open Universiteit. Dit was vanwege de sluiting van trainingslocaties en het uitstellen van de Olympische Zomerspelen 2020 vanwege de wereldwijde uitbraak van COVID-19.

Dubbel Olympisch goud

In 2021 won Lavreysen samen met Jeffrey Hoogland, Roy van den Berg en Matthijs Büchli de teamsprint op de Olympische Spelen in Tokyo. In de kwalificatieronde reden ze met een tijd van 42,134 een nieuw Olympisch record. In de finale wisten ze deze tijd te verbeteren tot een tijd van 41,369 en versloegen zij de ploeg van Groot-Brittannië met overmacht. Enkele dagen later pakte hij zijn tweede olympische titel, op het onderdeel sprint, door in de finale in de beslissende heat af te rekenen met landgenoot Jeffrey Hoogland. Daarmee was hij de eerste Nederlander die goud won op het koningsnummer sinds Jacques van Egmond in 1932. Als eerbetoon doopte Van Egmonds zoon Paul het café dat hij van zijn vader overnam voor één dag om in ‘Café Lavreysen’. Op de slotdag van de Spelen eindigde hij op de keirin op de derde plaats, na Jason Kenny en Azizulhasni Awang. Bij zijn terugkomst in Nederland werden hij en alle andere Nederlandse goudenmedaillewinnaars in Sportcampus Zuiderpark benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Ook op het WK in Roubaix was Lavreysen weer succesvol. Hij won, met Van den Berg en Hoogland, zijn vijfde wereldtitel op de teamsprint, en hij prolongeerde zijn wereldtitel op de keirin. En in de finale van het sprinttoernooi trof hij opnieuw Jeffrey Hoogland. Voor de derde maal op rij was hij de sterkste in de finale; hij versloeg Hoogland in twee heats.

Op 20 december 2021 kreeg Lavreysen als beste Nederlandse profwielrenner de Gerrit Schulte Trofee uitgereikt. Hij was de eerste baanwielrenner aan wie deze trofee werd toegekend sinds Roy Schuiten in 1974.

Opnieuw goud voor Harrie Lavreysen op de sprint en keirin

Op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen 2022 in het Vélodrome de Saint-Quentin-en-Yvelines wisten de Nederlandse teamsprinters hun wereldtitel niet te prolongeren; voor het eerst sinds eind 2017 werden zij geklopt. In de finale werden Lavreysen, Hoogland en Van den Berg met vier honderdste seconde verslagen door de Australische ploeg. Lavreysen slaagde er de volgende dag wel in weer wereldkampioen op de keirin te worden, opnieuw voor Jeffrey Hoogland.[24] En op 16 oktober won hij zijn vierde wereldtitel sprint. Zowel de halve finale, tegen de Pool Mateusz Rudyk, als de finale, tegen de Australiër Matthew Richardson, won hij met overmacht in twee heats. Met zijn vierde achtereenvolgende titel trad hij in de voetsporen van Piet Moeskops, die tussen 1921 en 1924 vier maal goud won.

Vijfde wereldtitel op de sprint

Bij de Europese kampioenschappen baanwielrennen 2023 in Grenchen, Zwitserland, behaalde Lavreysen zijn vijfde Europese titel bij de Teamsprint en zijn tweede individuele sprinttitel. Hij versloeg Mateusz Rudyk uit Polen in de finale. Op de laatste dag van het toernooi won hij ook goud op de keirin, voor Patryk Rajkowski en Jeffrey Hoogland.

Tijdens het WK 2023 in het Sir Chris Hoy Velodrome in Glasgow heroverden Lavreysen, Hoogland en Van den Berg hun wereldtitel op de teamsprint. Ze waren driehonderdste seconde sneller dan het Australische team in de finale. Lavreysen won ook het individuele sprinttoernooi voor de vijfde keer op rij, waarbij hij Nicholas Paul uit Trinidad en Tobago versloeg in twee heats. Slechts vijf andere sprinters hebben ooit vijf keer of vaker de wereldtitel gewonnen.

Harrie Hattrick tijdens het EK in eigen land

Lavreysen boekte opnieuw grote successen tijdens het EK 2024 in Omnisport Apeldoorn. Voor de vierde keer won hij drie titels op een groot internationaal toernooi. Samen met Van den Berg en Hoogland veroverde hij de zesde Nederlandse EK-titel op de teamsprint in zeven jaar. Vervolgens behaalde hij goud op de sprint door in de finale de Pool Mateusz Rudyk te verslaan. Sinds 2019 heeft hij op EK’s, WK’s en Olympische Spelen een ongeslagen status op dit onderdeel. Op de slotdag van het toernooi rechtvaardigde Lavreysen zijn bijnaam ‘Harrie Hattrick’ door ook de Europese keirintitel te veroveren, met een ruime voorsprong op Mateusz Rudyk en Stefano Moro.